Elke wielrenner die zijn trainingsopbouw een beetje serieus neemt houdt zijn hartslag nauwkeurig in de gaten. Zo ook uw voorzitter. De hartslag bij het wakker worden wordt steeds lager, behalve op 30 maart. Op tijd wakker en een hartslag alsof er de hele nacht in D3 is getraind. Nerveus dus. Na bijna een jaar voorbereiding staat de eerste echte officiële openingstocht van WV Bedum vandaag op het programma. Vooral afzeggingen de afgelopen dagen van fietsers die wel geïnteresseerd zijn, maar andere verplichtingen hebben. Staan er straks nog geen 5 fietsers aan de start of misschien wel meer dan 20? Dat zou mooi zijn voor de eerste keer. Om een paar minuten voor één fiets ik naar onze startlocatie. Ik tel 22 fietsers (m/v) en mijn hartslag daalt weer naar rustniveau om daar de hele dag niet meer vandaan te komen. Mijn dag kan niet meer stuk. Prachtig weer, heerlijke koffie met een appelpunt bij ’t Zielhoes en een geweldige club fietsers.
Twee dagen later nadert de hartslag van uw voorzitter echter weer een kritische grens. De eerste officiële training onder de bezielende tucht van Nick Bronsema en Bert Huizinga staat op het programma (echt waar op 1 april) . Geen hoge hartslag wegens zorgen over de opkomst deze keer. Integendeel, want 3/4 van het totale ledenbestand van inmiddels bijna 40 fietsers stond te popelen om hun talenten verder te ontwikkelen. Het was nu de naderende verzuring tijdens de D3 training die het hart van uw voorzitter tot een onbetamelijk hoog ritme opzweepte. Nooit gedacht dat een minuut zo lang kon duren als je je benen met een onmogelijke opdracht opzadelt, of zo snel voorbij was als je even mocht schuilen achter je voorganger. Ik weet het zeker: met deze training gaat uw voorzitter de Tour de France ( voor oude grijsaards) winnen (tenminste als de alpencols op polderhoogte zijn gebracht).